Woensdagochtend half negen. De bus zit vol met nieuwsgierige passagiers. Schaamteloos staren ze naar de mand die ik op schoot heb. Konijntjes op weg naar de dierenarts.
Al deze aandacht deed me terugdenken aan een gruwelijke gebeurtenis niet zo heel lang geleden.
Een paar dagen voor deze voyeuristische busreis ging ik samen met Evelien naar de film 'Confessions of a Shopaholic'. Aangezien 'The devil wears Prada' zeker geen tegenvaller was, liet ik me dankbaar verleiden.
We gingen samen de zaal in. Hand in hand.
Hoewel niet eens een derde van de stoelen bezet was, zat het er bomvol met vrouwen. Alleen maar vrouwen. Een paar keken er om, ik lachte vriendelijk en ze draaiden zich om naar het scherm. We gingen zitten. Nog een rij vrouwen draaide zich om en keek onze richting op. Schaapachtig begon ik te lachen. Ze keken naar mij. Waarom keken ze naar mij? Grote witte tanden lachten terug. Meer blikken volgden. Langzaam begon ik zenuwachtig te worden. Gelukkig kneep Evelien zachtjes in mijn hand. Ik kneep terug.
Plots kwam er een stoere, eenzame man de zaal in lopen. Mijn hart sprong op. Stoer ging hij voor de vrouwen zitten met de steelse blikken. Bijna vilein vielen ze hem aan. ,,Wat doet hij hier?'', hoorde ik ze krassen ,,Vindt hij chicklits ook zo leuk?. Hij excuseerde zich, hij was de verkeerde zaal in lopen.
Shit.
Gelukkig gingen de lichten uit. Het gestaar was voorbij. Tot de pauze, want toen de lichten weer aangingen was ik weer een kermisattractie. Gelukkig kon ik wegkruipen tegen Evelien.
Tegen het einde van de film had de hoofdpersoon de man van haar dromen gestrikt, haar ideale baan en was ze volledig uit de schulden. Een happy ending. De vrouwen slaakten een synchrone zucht.
Met die hoofdpersoon kwam alles dus gewoon goed, met de konijntjes trouwens ook. Maar met mij? Ik word nog steeds wakker met zweet op mijn voorhoofd en een zeurderige vrouwenstem in mijn achterhoofd: ,,Vind jij chicklits ook zo leuk?''
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten